Langzaam trekt de natuur zich terug, zo merkbaar als je dit gebied door loopt. De kleuren van de lucht zijn gedempter, de grassen en planten gaan terug in kleur en vorm. Groei en bloei is nu toch aan zijn eind gekomen en langzaam verschrompelen planten in een, laten delen vallen, er vallen soms letterlijk gaten in. Hier en daar zie je dat ze hun zaden laten vallen. Zij banen hun weg om te vallen op een plek waar ze kunnen overwinteren. De eeuwige cyclus van verval, het naderende einde en het stukje hoop wat nog verborgen ligt, te wachten op zijn eigen tijd.
De zwarte kleur van het veen, grof en stoer met resten uit het verleden, bijna dreigend. Het staat in groot contrast tot het fijne fragiele blad en de donzige zaadpluizen van planten. Gevormd door het seizoen aan het eind van zijn kracht raakt het langzaam verfrommelt, ingezakt en gebroken valt het neer, soms in het water om daar opgeslurpt te worden in de veenlaag op de bodem.
Een mooi spel van de natuur die eindeloos zichzelf herhaalt. Ik observeer, voel en ruik, fotografeer, maak notities en bewaar deze momenten in mijn geheugen.
Pauline Kick 