20 december, de tentoonstelling in Museum Damshus nadert. De wandelingen door De Deelen zijn bijna volbracht. Ik heb aardig het gebied doorkruist, in prachtig herfstweer, wind en regen, nevel, mist en de eerste vrieskou. Maar stilletjes hoopte ik op een laagje sneeuw. Ik zocht de koude kille beelden van De Deelen zodat de harde werkelijkheid van de vervening in dit gebied voelbaar wordt.
En toen was het zover, een zondagochtend in december. Het had flink gevroren en er was een suikerlaagje sneeuw gevallen, precies goed. Dus dikke sokken, stevige gevoerde wandelschoenen, flink gevoerde jas,wanten en een dikke sjaal moesten de ijzige koude wind een beetje tegen houden.
Wat een verrassing om in de afgelopen drie maanden dit gebied te verkennen in al zijn facetten en als slagroom op de taart een witte stille wereld. De houten paden zijn verworden tot witte lijnen welke verdwijnen, bijna lijken op te lossen.
Takken en bomen tekenen zich zwart af, dramatisch kronkelen zij zich nog een weg zoekend in de ruimte, zwarte slingers in een witte wereld. Omgevallen, de wortels zichtbaar maar toegedekt met een zachte witte vliesdeken.
Zwart hard
wit zacht
samengesmolten
in het duister van de nacht.
zichtbaar
licht
Pauline Kick 