Het vertrekpunt was de Kooiplaats te Schiermonnikoog. Mijn doel was om een rondje aan de zuidzijde van het eiland te verkennen, het Wad. Een geweldig gebied en het was op dat moment laag water. Als ik op de dijk fiets heb ik goed zicht op het drooggevallen gebied. Enkel de vaargeul staat vol water, alhoewel deze ook steeds minder diep wordt. Ik zet mijn fiets tegen een hek en klim erover heen, loop eerst door een klein stukje ruig grasland welke ook langzaam afkalft bij vloed op het Wad. Vreemd om te zien dat sommige delen op het wad als groene schotels opdoemen. Hier heeft het water geen vat op, ook al staat het hoog.
De walkanten van het wad zijn gevormd door de tijd, de wind en het voortdurend bewegende water van de zee. Het zand beweegt mee, wordt terug gesmeten, hoopt zich op. Hier is de beweging in de natuur zichtbaar.
De zee neemt en de zee werpt terug. Met laag water worden allerlei meegevoerde delen zichtbaar. Gehavend, samengeklonterd, verworden tot een wirwar van in elkaar geraakte delen, bijna achteloos terug gesmeten. Tijd vliegt hier om, zoveel te zien in dit eindeloze landschap met de onbereikbare horizon in de verte. En zoveel foto’s van dat moment om die tijd en van deze dag. De dag van morgen zal weer anders zijn, andere dingen meevoeren en ondertussen heeft de zee ook weer wat laten verdwijnen. Het ritme van de natuur welke zich eindeloos herhaalt.
Terwijl ik terugloop naar de fiets ontdek ik in het ruige grasland een kleine achterbleven water. Door de stilstand hangt er een witte laag over als een ijsvliesje. prachtig en heel wonderbaarlijk. Hier en daar houden plantendelen dapper het hoofd boven water. Zij laten hun kop niet hangen, geven niet toe, zij zijn aan het overleven.
Ik vertrek op mijn fiets om verder langs het wad te fietsen en langzaam zie je een verandering. Er komen meer geulen gevuld met water, delen welke natter blijven en waar veel kleur te zien is. Fascinerend een klein eindje verder en het “colorfield” van het wad is totaal veranderd. Langzaam dringt het tot mij door dat de verschillende gebieden hun eigen kleuren hebben. De Dijk wordt hoger, er liggen ook veel basaltblokken gestapeld om de kust te beschermen. Mossen groeien en geven kleur en vorm. Zo mooi en zo boeiend om de verschillen in het landschap op een paar honderd meter te beleven. Voldaan fiets ik verder, terug naar de kooiplaats.
Pauline Kick 