Mijn volgende lus om de kleuren van Schiermonnikoog te ontdekken is het Noordelijke duingebied. Ik weet nog niet wat mij daar zal aantrekken, wat ik daar kan vinden. Het Wad is voor mij bekender want ooit zijn mijn wandelingen begonnen in het Waddengebied van Noordpolderzijl. En is het gebied daar weer anders. Het maakt mij nieuwsgierig. Ik fiets het Wad voorbij en duik het duinengebied verder. Daar is veel. Veel begroeiing, hoogtes en lager gelegen gedeeltes , binnenmeertje en landschappen met ruige begroeiing. Ik ben altijd een beetje op zoek naar het lege landschap en dat valt nog niet mee.
De kleuren zijn anders, de structuren in het landschap zijn ook niet hetzelfde als in het Waddengebied of in het kweldergebied. De Noordzee zijde van het eiland heeft zijn eigen identiteit. dat is weer een mooie nieuwe ontdekking. Ik steek over om het duingebied te verkennen. Nooit geweten dat bij eb de zee zo ver weg lag, en hoeveel strand er dan overblijft. Hier is het zandgedeelte lieflijker, zachter en vloeiender. In de duinen zijn het vooral de schaduwbeelden die elke minuut verlopen met het schuiven van de zon en de sporen die achter blijven van dat wat geweest is die mij opvallen.
Ook hier geven planten zich bloot, door weer en wind is het zand onder hun voeten weg geslagen. De wortels liggen bloot, ze hebben de strijd verloren om het zand vast te houden, hun recht van bestaan. Als ik terugloop naar mijn fiets ontdek ik weer veel begroeiing, maar de kleuren zijn prachtig bestorven. Ik leg het vast om niet te vergeten.
Pauline Kick 