Er zijn vele wegen en paden en zeker op deze plek van de verdwenen dierentuin. Zand paden, olifantenpaadjes, platgelopen paden, karrenpaden, historische paden, boerenpaden, wandelpaden. De oude wegen van mijn jeugd leiden langs de verlaten plekken waar ik in mijn jeugd allerlei dieren kon ontmoeten. Hun verblijfplaatsen voor de nacht blijven leeg, en staan als geraamtes in het landschap. De geur verdwijnt langzaam, de geluiden zijn verstomd. Deuren worden niet meer gesloten, zij maken piepend en kreunend geluiden als de wind zucht. Hekken verdwijnen, opgeladen op de karren en wat rest…. is een stuk geheugen van het landschap, wat langzaam uit het oog raakt, waar de natuur vat op krijgt.
De stenen zijn meegesleurd vanuit een ver verleden in één grote stroom vanuit het Noorden van Europa om stil te komen liggen in Drenthe. duizenden jaren gingen voorbij en de natuur bedekte ze met lagen aarde om nu steeds opnieuw weer boven te komen. De boeren hebben er een hekel aan, zodra ze het land bewerken komen de stenen weer boven.
De stenen zijn hier neergelegd voor de dieren. Jarenlang werd er op gelopen, op gelegen, de zon verwarmde de stenen, zij waren geliefd, maar zwijgend zijn zij getuige van de verdwenen dierentuin. Nu liggen ze hier verspreidt door het landschap. Het gras groeit hoog, bloeit en probeert de stenen zacht te omarmen. Maar zij zullen na de bloei langzaam vergaan en veranderen in een laagje humus. Het humus zal de stenen overgroeien om als getuige van de verdwenen dierentuin bewaard te worden, stevig verankerd in het geheugen van het landschap.
Pauline Kick 