Ierland, juli/augustus 2019. Mijn reis gaat naar Polranny, County Mayo. Sinds een lange tijd ben ik geïnteresseerd in de getijden van o.a. het Wad in Friesland en Groningen. De gebieden die ik ken en die mij blijven boeien. Maar het roept ook gelijk de vraag op of de getijde gebieden overal hetzelfde zijn. De overlevering aan weer en wind, en aan het hoog en laag water levert elke dag nieuwe beelden op, maar leveren andere gebieden weer nieuwe en andere beelden op……… Als ik vertrek voor een residentieperiode om in july naar Polranny ( Residentie verblijf Polranny Pirates) in County Mayo te gaan en alles ingepakt is blijft deze vraag open hangen en reist met mij mee.
Waarom gaan kunstenaars op reis naar andere werelddelen om daar te werken. Lang hierover nagedacht. Het is voor mij het losweken uit mijn eigen (veilige) omgeving. Het onbekende avontuur aangaan van een vraag die niet beantwoord is. De vele verhalen die je onderweg spontaan meekrijgt, anderen ontmoeten , en vooral het wandelen, “On my way” door gebieden die mij onbekend zijn. Er is al veel geschreven over kunstenaars en kunstenaars residenties. Over de romantische gedachte van het onbekende, het los komen van een vertrouwde omgeving maar vooral buiten de gebaande paden bewegen naar dat wat je tegenkomt.
Tijdens de reis naar Ierland, per auto en boot wordt de afstand steeds groter tot mijn atelier. Maar ik blijf ook houden van de schoonheid van het landschap, het vakantiegevoel en de vakantiekiekjes. Hoe laat ik dat los, en komen er wel foto’s van de momenten die ik juist even wil bevriezen. In België lukt mij dat niet, maar als we een broodje eten in de Cotswold in Engeland vallen mij de vele muurtjes op, van gestapelde stenen die voldoende voorhanden zijn in het landschap. Het zijn gestapelde lijnen door het landschap, lijnen tot aan de horizon. De eenvoud en de traditie van eeuwen die per overlevering worden doorgegeven zijn zo verbonden met Engeland en Ierland.
Oude schuren staan er om tenslotte overgeleverd te worden aan de natuur, verval is hier heel gewoon. Je laat het staan en bouwt ernaast een andere schuur. materialen veranderen door de tijd en de weersomstandigheden, er groeien algen, verf bladdert eraf of slijt, er vallen gaten totdat het tot een skelet in het landschap kwetsbaar zijn oude dag slijt.
In Holyhead maken we de overtocht per boot naar Dublin in Ierland. En in de vroege ochtend gebeurt het. De boot ligt nog stil, het is bewolkt en de zon probeert vat te krijgen op het wolkendek. En ook hier zie ik het zilverlicht. Het grootste deel van mijn leven zie ik het zilverlicht op het water in Friesland en nu reist het met mij mee. Een geruststellende gedachte en zo simpel kleine lichtgevende puntjes, hoopvol en zo mooi stil als de wereld van de grijzen kan zijn.
Aan de overzijde vervolgen wij de weg van de Oostkust naar de Westkust van Ierland. Daar zie ik een glimp van de getijde gebieden richting Polranny, Het water staat laag, het is eb en het heeft zijn sporen nagelaten. Tegelijk legt het een soort onderwereld bloot. Automatisch wisselen vakantiekiekjes zich af met de foto’s van dat wat ikzelf zo belangrijk vind om te onthouden, wetende dat ik genoeg momenten kan bevriezen met mijn camera.
Pauline Kick 