Polranny, de plek waar ik als artist in residentie door breng. Een prachtige stille plek, in het huis van de duizend boeken. En die zijn er inderdaad wat mij tegelijk ook nieuwsgierig maakt. Het huis met een prachtige ecologische tuin, ligt in een gebied met uitzicht op de bergen en de BlackSod-Bay aan de Atlantische Oceaan. Achter het huis moet een pad lopen door het gebied naar de BlackSod-Bay.
Tijdens de reis naar Ierland had ik het boek: “De oude wegen” van Robert MacFarlane meegenomen voor de stille uurtjes. Een prachtig en interessant boek waarin MacFarlane zijn wandelingen beschrijft en waar hij het heden met het verleden verbindt. Hij schrijft over de Broomway in Engeland, over onneembare moddervlakten, de Black Grounds. Eeuwenlang tot 1932 vlocht men hazelaars takken tot matten om als drijvende paden de Black Grounds over te steken. Men kende deze techniek van de Sweet Track in Somerset. Een Neolithisch hout pad over de zompige vlakten van de Somerset dat de oversteek naar de hoger gelegen en drogere grond van de Mendips en de wallen van Glastonbury mogelijk maakte.
In dit uitgestrekte gebied achter het huis, lopen meerdere met stenen bedekte paden. De eerste staat vol met water en daarnaast zie ik een ander pad bedekt met houten platen. Het verhaal van MacFarlane komt weer boven en ik denk dat de Ieren het verhaal ook kennen. In plaats van Hazelaarstakken gebruiken ze oude afgeschreven houten dak platen. Gezien het ene natte pad, moet dit ook een nat gebied zijn. Ik neem het pad met de houten platen………..en ik ben gewaarschuwd.
De BlackSod-Bay, de naam heeft een sterke verbondenheid met dit gebied. Black Sod betekent letterlijk: “Zwarte Zoden”. Onderweg begin ik de naam steeds beter te begrijpen. Het gebied heeft hoogteverschillen, ontstaan door het onregelmatig handmatig afgraven van de bovenlaag, zij laten zwarte rechte lijnen in het landschap achter. De randen liggen open in het landschap en een grote gitzwarte gebarsten laag veen is zichtbaar. In Nederland worden de veengebieden beschermd, hier heeft schijnbaar ieder een stuk land waar je turf steekt voor de kachel. Zelfs de plaatselijke pub geeft aan dat er nog turf gestookt wordt. Als je iets over het geheugen van het landschap wilt blootleggen dan is het hier wel heel erg zichtbaar. De bergen zijn hier grotendeels kaal en leeg. Dat dit ooit anders is geweest zie je in de aardlaag waar resten van bomen/dikke stronken te voorschijn komen. Dat verklaart ook dat er onderweg velden vol lagen met boomstronken en te koop werden aangeboden als sculpturen van hout.
Het pad met de houten platen wordt een pad waar schaars stenen liggen. Tot er geen pad meer is. Hier, in dit niemandsland kun je moeilijk iemand de weg vragen. Dan sta je met de BlackSod-Bay in het zicht en moet je een besluit nemen. Dan maar door het veld, maar die is hier en daar wat natter en zompiger dus ik zoek mijn weg wat over hoger gelegen delen. Uiteindelijk moet ik toch op de bekende “Greenway” uitkomen die lager moet liggen, waar ook een weg loopt naar de BlackSod-Bay. Na een 10 minuten zorgvuldig mijn weg zoekend om droge voeten te houden zie ik op een meter afstand de Greenway. Ik moet alleen nog de hoge biezen pollen door. Ik had het kunnen weten, bies groeit op natte, drassige en waterrijke plekken. En met die eerste stap zak ik een eind weg en heb mijn eerste kletspoot te pakken en de tweede volgt. Nooit geweten dat je op mijn leeftijd nog twee kletspoten kan halen. Maar dan sta ik op de Greenway en kan ik mijn weg vervolgen. De lucht verandert, er komt meer bewolking en het landschap vergrijsd en ik voer het tempo op. Ik zie dat er een weg loopt waar je waarschijnlijk bij een groter deel van de Bay uitkomt, maar ik neem een ander pad. Een hond rent mij tegemoet, blaft want ik denk dat hij weinig vreemdelingen tegenkomt. En daar waar een verlaten deel van een huis staat is een inham, een boot en sta ik aan de waterkant. Een prachtig uitzicht, het opkomend water staat alweer wat hoger en het is zo stil en rustig. Het water ligt als een verzonken en beslagen spiegel in de iets hoger liggende gronden, de zwarte randen zijn een prachtig contrast.
Ik keer de BlackSod-Bay de rug toe en ik besluit terug een weg te zoeken vanaf de Greenway door het veld. De weg is vrij snel gevonden. . Ik besluit om deze maar te volgen maar ook dit pad houdt op den duur op. Er is maar een oplossing, weer door het veld gaan, wetende dat het houten pad links moet liggen. Natte voeten heb ik al, ik maak maar een eigen pad over de hogere delen, en na een korte tijd zie ik het pad met de houten platen. Voor de zekerheid stapel ik op dat punt maar een aantal stenen als een torentje op elkaar. Als herkenningspunt voor de volgende keer en om droge voeten te houden. Ik begreep dat er een kruiwagen heeft gestaan, kortgeleden als herkenningspunt maar de turf zal zijn binnengehaald want de kruiwagen is weg.. Aangekomen in mijn thuishaven vind ik tussen de 1000 boeken een aantekening hoe je door het veld loopt om de Greenway te bereiken. En achteraf had ik het ook op de website gezien van Klik: Polranny Piratus . Het avonturiers gevoel en de spanning van een eigen weg zoeken was nu het extraatje van de dag.
Pauline Kick 