De verschijningsvorm van zeewier doet in enkele gevallen wat denken aan die van de landplanten. Er zijn soorten met een stengelachtige structuur met een voet die zich aan een ondergrond hecht. Daarnaast zijn er vaak bladachtige structuren met sporen vormende onderdelen.
Zeewieren zijn afhankelijk van zout water, voldoende licht en een voldoende stevig ondergrond om aan te hechten. Zeewier komt derhalve vaak voor in het littoraal gebied en bij rotskusten. Op zijn diepst leven zeewieren in Nederland op enkele meters; dit heeft te maken met het feit dat het water niet helder genoeg is om op grotere diepte voldoende zonlicht door te laten. Onder gunstige omstandigheden kan zeewier wel 60 meter lang worden en groeit dan ook op veel grotere diepte. Hier in Ierland is het water helder en zullen zeewieren ook in diepere delen kunnen overleven. Aan de kust liggen hier soorten welke langer zijn dan aan de Nederlandse kust.
Als je langs de kustlijn loopt kijk je er toch anders naar. De enorme hoeveelheid aan zeewier in het tussenland tussen zee en land, op de rotsen en stenen is hier in Ierland opvallend. Hier wijkt het dan ook duidelijk af van de Noord Nederlandse kust, daar vind je ook zeewier maar nooit in deze hoeveelheden.
Het is vooral kijken naar het spel tussen zee en land. Bij laagwater ontstaan er nieuwe vormen in dat lege tussenland, zichtbaar voor enkele uren. Daarna bepaalt wind en water wat er gaat gebeuren, overspoelt dat wat ik gezien heb. Hier staat de tijd voor even stil, om daarna in beweging te komen en blijven de vormen alleen nog in je herinnering over.
Het zeewater legt een transparante laag over de zeewieren, die wiegend meedeinen bij opkomend tij. in een ritme bewegen zij hun lange armen, vloeiend, draaiend maken zij hun eigen dans. Soms steken zij hun toppen nog even bovenwater uit, als kleine toverballetjes vangen ze het licht om vervolgens te verdwijnen in de diepte. De drijvende zeewieren blijven dapper in grote pollen aan de oppervlakte om soms kilometers ver de zee in te drijven.
Daar in de diepte hebben zij hun eigen landschap gemaakt op de bodem van de zee. Dicht bij elkaar vormen ze een woud van planten, het gebied van de kleine visjes, daar zijn ze veilig in het wirwar van die beweeglijke en ondoordringbare zeewier.
Als je het hebt over het geheugen van het landschap is zeker het zeewier wat ook bij het geheugen hoort, zeker hier in Ierland. Hier massaal aanwezig, waar je ook maar komt in het gebied tussen land en zee, altijd is het zeewier in grote massa’s aanwezig. Stapelt zich letterlijk in lagen op, het tussenland tussen land en zee bestaat uit stapelbare lagen zeewier als een herbarium de zeewierplanten hun structuur en groei laten zien. de bladzijden zijn van zand, het is van een schoonheid, simpel en sober kun je de soorten onderscheiden. De zee, de wind en de zon maakt zijn eigen compositie. Telkens vraag ik mij af wat ik nog wil als kunstenaar, zo mooi, daar kun je eigenlijk niet overheen.
Eb, de zee trekt zich terug en daar waar de zeewieren en de stenen liggen laat het diepe sporen achter. De zee zet voor even een handtekening op de bladzijden van het herbarium boek. De bladzijdes van zand drogen op en de structuur wordt zichtbaar. Maar ook de sporen van het terugtrekkende water laten zachte ingeslepen lijnen en vormen achter in vloeiende bewegingen. het lijkt op het papier wat ongelijk nat is geworden en zachte bollingen vertoont. De schaduw speelt zijn eigen spel en laat gedroogde en gekrulde wieren zweven.
De wandelingen nemen zijn tijd, in het atelier ben ik aan het zoeken naar de vorm waarin ik alle gedachten over het geheugen van het landschap vorm zal geven, vele schetsen, krabbels, notities. Het zal nog niet leiden tot het uiteindelijke werk, de wandelingen nemen tijd, het bijhouden van mijn wandelingen. Het verzamelen van materiaal wat meegaat terug naar mijn eigen atelier. Daar zal het ook uiteindelijk een vorm krijgen, papier scheppen om te kijken hoe ik dat geheugen kan vangen in het papier en wellicht in samenwerking met de papiermolen in Loenen grotere oppervlaktes papier scheppen. Alles staat nu nog open, en ik heb nog een kleine week hier de tijd in Polranny……..benieuwd naar dat wat het nog gaat brengen.
Pauline Kick 