Mijn dag en mijn wandelingen worden bepaalt door de getijden. Op dit moment is het fijn om het gebied door te lopen als het water laag staat. Als de zee zich terugtrekt, dan zijn de zandplaten en de bodem van de zee zichtbaar. De zee laat dan zijn sporen achter, de sporen van de kracht van het water bij het terug trekken veroorzaakt geulen, variërend van zachte, smalle en vrij vlakke geulen tot krachtige diepe en brede geulen. Fascinerend dat de zeebodem bloot komt te liggen, een soort van geheimen bloot legt, een film die je twee keer per dag kan zien, maar nooit gelijk is aan de vorige dag, of de vorige eb. Op zoek naar de sporen in het Wad wordt voor mij steeds duidelijker dat hier de sporen wel heel tijdelijk zijn. Hier worden de vastgelegde momenten met mijn camera dubbel zo belangrijk want het getij en het verval van het zeewater spelen ook een rol. De vloedlijn verandert voortdurend en zelfs de weersomstandigheden bepalen hier het moment. Een dag later teruggaan om dat wat je hebt gezien toch maar vast te leggen is dan vaak weer verdwenen.
De kleuren van het zand en het klei worden zichtbaar en lijken op geschilderde slikwerken, de slakken voegen daar hun sporen aan toe, een lijnenspel wat zich niets aantrekt van het slikwerk.
Bij iedere stap die je zet in het Wad, zuigt de grond je voet verder weg de diepte in, en als je de volgende stap zet zie je even in de diepe afdruk een groot kleurverschil van een zwarte diepte met een lichtere bovenlaag. Snel vult het gat zich weer met water, een schouwspel wat meer heel even zichtbaar is. Langzaam wordt voor mij duidelijk dat het getij een belangrijke rol speelt, de beweging die de vorm bepaald. Zijn spoor trekt en uiteindelijk dit landschap vormt en blijft vormen. De kleilaag boeit mij enorm en ik moet weer denken aan mijn eerste Wad wandelingen in Noordpolderzijl in 1995. De start van mijn wandelingen als onderdeel van mijn kunstenaarschap op zoek naar het geheugen van het landschap. Tussen die foto’s, de bevroren momenten van het Wad in 1995 zijn ook veel bodemfoto,s te vinden.
Ook hier vind ik de gebroken kleigrond, veroorzaakt door het aangevoerde slik tijdens vloed, en drooggelegd door het eb en de zon die nu al dagenlang zijn werk doet om de klei te drogen.
Ook zijn er plekken te vinden waar gebroken grond uit veel kleinere stukjes bestaat. Tot mozaïek werken zijn geworden in grote partijen. Het lijkt een losgeslagen vloer, uit een doorleefd en verlaten huis. Opvallend de kleuren die de stukjes klei hebben, bepaald door de vochtigheid en de dikte van het gebarsten kleistukje. Gestapelde lagen. liggen soms over elkaar heen. Het wordt voor mij steeds duidelijker dat ik hier iets mee moet doen. Tijdens mijn vorige wandeling had ik al een partij meegenomen naar huis. Ondertussen zijn hier een paar proefjes van gebakken omdat het wel heel erg kwetsbaar is. En hoe zal de uitstraling van de gebakken aarde, de kleur en de matheid zijn na het bakproces.En in welke vorm kan ik het dan zelf gebruiken. Kan ik dat moment wat ik bevries met mijn camera, weer een nieuwe vorm geven. Een vorm die je opnieuw ontdekt en ervaart met dezelfde verwondering van iets waar wij misschien amper bij stil staan. Het zal een uitdaging worden en het begin voor mijzelf als een proces hoe ik werken kan maken bepaald door het zeewater en de klei.
Pauline Kick 