De zon schijnt meedogenloos over het grote lege en stille landschap van het Wad. De kwelders met de kleigrond droogt snel op als de zee zich terug trekt, De hogere delen kleigrond liggen in gebarsten scherven, een groot eindeloos mozaïekveld verdeelt in vormen waar nog wat watergeulen vochtig zijn of nog plasjes zeewater achterblijft in de dieper gelegen kleiholtes. Een grillig patroon en het lijkt een groot maanlandschap, verlaten en stil. Gelaagd en gevormd door eb en vloed, door weer en wind. Het landschap, een groot veld van kleigrond en de zee strekt zich uit tot de horizon. Hier en daar is een pad te vinden in het kweldergebied, gevormd door een enkele voetganger, hazenpaadjes lijken het van een voet breedte en soms gaan ze over in een breder pad, waar stro ligt om enigszins droge voeten te houden. De oude wegen vorig jaar in Ierland welke door de turfvelden liepen werden bedekt met platen hout om droge voeten te houden, hier gebruikt men stro. En het werkt wonderbaarlijk goed.
De Burren in Ierland is een kalksteengebied ontstaan miljoenen jaar geleden doordat de zee verdween en de gebarsten zeebodem steeds meer verkalkte. Zou over miljoenen jaren dit gebied er zo uit kunnen zien. Ik zal het nooit weten maar de sfeer hier van het Wad en zijn zeebodem welke bloot komt te liggen doet erg aan de Burren denken. De uitgestrektheid, de kleuren, de leegheid en de gelaagdheid. De kweldergebieden van het Wad zijn de grootste kwelders van Europa en jaren geleden is het uitgeroepen tot Europees wereld erfgoed. Je hoort vaak zeggen Nederland heeft geen natuur, maar hier op deze plek weet je dat de natuur sterk aanwezig is, sterk aan verandering onderhevig is. Kwetsbaar, zandstromen en slik voortdurend in beweging zijn, aangroeiende kwelders, grote zandplaten welke groeien en wandelende eilanden. Zeekraal wat dapper probeert te groeien zee inwaarts op de grens van land en water. Grote velden liggen hier voor de kust vol met vlezige groene bosjes zeekraal, zich dapper vastgrijpend in de gescheurde kleigronden, In dit horizontale landschap is juist dit kleine plantje wat in grote hoeveelheden de verticale lijntjes toevoegt. Heerlijk om tijdens mijn tocht te plukken en de zilte smaak te proeven, en fijn dat de veldfles gevuld is met koel water om de zoute smaak weg te spoelen.
Vanaf Harlingen ben ik een week geleden begonnen de dijk te volgen, door de kweldergebieden richting het oosten. En toen ik startte zocht ik naar het geheugen van dit landschap. Voor mij werd het duidelijk, het slik welke de kleideeltjes laat zinken langs de kust als het eb wordt, de zee die alles in beweging zet is hier de grote factor welke het land maakt zoals het op dat moment laat zien. De klei is nergens gelijk, het bevat ijzer, en op sommige plekken is dat goed te zien, maar soms ook afdrukken van zeewier, of van slakken, schelpen. Soms kleurt het een heel gebied met grijs en beige – witte gedroogde klei , afgewisseld met donkerder kleuren welke nog vochtig zijn doordat het zeewater daar langer aanwezig was. De delen gebarsten klei zijn als de bladzijden van een boek welke je kan lezen. En als er zeewier ligt, losgeraakt en langzaam afsterft en droogt krijgt het vanzelf de kleur van het klei, Zo mooi dat de natuur hier zijn eigen gang gaat, vormen ontstaan voortdurend opnieuw na ieder getij, kleuren worden samen gebracht, die beweging fascineert mij . Deze processen die hier voortdurend aan de gang zijn en waar je als mens eigenlijk geen invloed op hebt.
Voordat ik weer huiswaarts zal keren aan het eind van de week zal ik emmers vullen met gebroken grondscherven in allerlei soorten, maten en kleuren en emmers vullen met verse klei. Voor de experimenten in mijn atelier. Klei, het zeewater en de beweging, hiermee proberen de momenten te vangen en te bevriezen in nieuwe vormen waar het zeewater en het getij wellicht nog een rol in kan spelen. Een grote uitdaging, waar ik de tijd voor wil nemen van onderzoek en experiment om tot een vorm te komen vanuit het materiaal, de beweging, zo verwant aan het geheugen van dit landschap.
Pauline Kick 