Onderweg naar Zwarte Haan, de plek waar een vrij groot deel van het Wad droog ligt bij eb. Kisten mee voor de bodemscherven. En het plan om een ingreep in het landschap te maken, mijn statief heb ik bij mij om ook te kijken hoe de vloed, invloed hierop zal hebben. Op de dijk bij Zwarte Haan sta ik stil. Dit landschap, de stilte, de ruimte en de eindeloze verten die samensmelten met de lucht verrassen mij iedere keer. Op de academie had ik hier een gesprek over met kunstenaar en graficus Kees Slegt. vaak denk ik hieraan terug en zijn uitspraak, het is altijd moeilijk om over een grote schoonheid heen te gaan. Een probleem waarmee ik nog vaak eens geconfronteerd word. Als de schoonheid wat naar achteren dringt en ik het los kan bekijken, dan geeft het mij de vrijheid om juist weer tot nieuwe beelden te komen.
Beneden aan de dijk is de vloed diep het kweldergebied ingelopen. Zelfs het pad naar het Wad is gevangen geweest in de vloed. restanten zeewater zijn nog aanwezig. Het is een weg zoeken over de hogere delen nog natte klei, glibberend en glijdend, een eindje verderop hebben kinderen grote pret in dit glibber pretpark waar voeten langzaam zwart kleuren en zich vastzuigen, dieper de klei in. Als je denkt plannen te kunnen maken wat je waarschijnlijk zal gaan doen deze dag word je geconfronteerd met de grilligheid van de natuur en zeker hierin dit getijdengebied. De invloed van de maan op de hoogte verschillen van de zee bij vloed en de zonuren welke nodig zijn om de klei te drogen bij eb bepalen de droogte of de natheid van het Wad. Als mens en als kunstenaar zul je dat moeten nemen en de grilligheid omarmen. Je plannen overboord gooien en onderzoeken hoe het gebied verandert in deze toestand, mee bewegen met de natuur.
De getrokken geulen in het Wad door het terugtrekken van de zee zijn nog vol met water. Het uitgestrekte landschap is verandert van beige en blauwgrijze kleuren bij droogte, in beige bruine kleuren. De reflectie van de blauwe lucht in het water is een groot contrast en het natte Wad is vol leven. Slakjes, pieren, kleine garnaaltjes en krabbetjes proberen hier te overleven, wachtend tot de zee hen terug brengt. Bruine algen randen welke goud kleuren in het licht, vogels hebben hun voetafdrukken achtergelaten bij hun zoektocht naar prooi in en langs de geulen. Hier en daar zie je diep blauw-zwarte lijnen en randen, het lijken de rouwrandjes van de aarde. Leven en overleven. De tel van de foto’s ben ik kwijtgeraakt in de 25 jaar dat ik het Wad doorwandel en de bodem onder mijn voeten heb gefotografeerd, waarin geen plek, geen dag en geen foto gelijk is
De gelaagdheid van het landschap is te vinden bij de geultjes, de grond borrelt, blaast belletjes en maakt schuim. De klei is zeer fijn van structuur en vormt uiteindelijk vaste en dichte lagen door de tijd heen. De bovenste fijne kleideeltjes weten zich soms los te werken en drijven als afgebladderde kleurrijke delen van een muur in de ondiepe lagen water. Ze laten zich niet vangen, bij het aanraken zijn ze zo dun dat de korreltjes als losse deeltjes uiteen vallen. Soms steekt een enkel takje zijn kop boven het water en wieren zorgen voor een feestje door de versiering aan te brengen. Verstild en eenzaam in het wateroppervlakte. Het zijn kleine miniatuur wereldjes op zichzelf, soms maar voor een aantal uur om daarna onder water stilletjes te verdwijnen. Het spel van eb en vloed, ongrijpbaar en voor een moment zichtbaar.
De kisten voor de bodemscherven blijven leeg, een ingreep in het landschap is niet echt mogelijk,te nat. Maar ik vind verrassend andere dingen in dit natte Wadden landschap. Weer genoeg om mee verder te gaan om mee te nemen naar huis en daar laten rijpen tot een ander moment en een ander beeld. Ontdek dat de natuur zijn eigen land art maakt, ook tijdelijk. De natuur is mij deze dag voor, loslaten en er van afstand naar kunnen kijken is juist dat wat je tot je kan nemen.
Pauline Kick 