Voordat de deur van het atelier voor 2 weken sluit, lag nog eenmaal het besluit om naar het Wad in de Waadhoeke, Koehoal te gaan. Bij het vertrek was de lucht grijs, veel bewolking en hier en daar een tipje blauw . Onderweg trok de lucht wat open en de zon loste de dikke bewolking op. De ervaring van de klim over de dijk en de Wadden tot aan de horizon voor je zien liggen is altijd bijzonder. Maar deze dag was het zicht op het Wad ongelooflijk en onbeschrijfelijk, bijna een fata morgana . Een hemelsblauwe lucht en het natte Wad was de spiegel. De zee houdt zich roerloos stil om de betovering van de ruimte en de stilte niet te verbreken.
Een blauw ervaring is niet vreemd voor een kunstenaar, de blauwe kleur heeft schijnbaar al eeuwen een aantrekkingskracht, onlosmakelijk verbonden met de blauwe werken van Yves Klein en het blauw van Johannes Vermeer. De tafel van mijn buiten-atelier lag vol met dit blauw en het kleurde de vloer , de wanden en het plafond van deze wereld daar bij het Wad. Een moment om te bevriezen met de camera, om niet te vergeten. Een bewoner is de dijk over gegaan en we raken aan de praat over dit prachtige stille en blauwe Wad waarop hij vertelde dat hij in zijn leven dit nog nooit gezien had. Dit is je rijk voelen in alle vrijheid. We staan lange tijd stil om alleen maar te kijken naar het Wad waar eilanden als blauwe strepen in de lucht lijken te zweven. Waar witte wolken en de weerspiegelingen het decor bepalen en waar de pier het enige krachtige element is wat deze blauwe wereld doorbreekt om zich uiteindelijk over te geven aan het blauw..
Hier in dit Waddengebied hebben stenen ook een grote invloed. De basalt keien beschermen het land, ze liggen schouder aan schouder hoog opgestapeld en zwijgend laten zij de zee niet door. Hun huid wordt nat maar zelfs het water sijpelt niet door in hun kern ondanks het eindeloze beuken van de zee. Er liggen grote stenen op de vloed lijn, Door het rollen van ooit in een ver verleden,en het voortdurend schuren van de zee en het zand zijn ze wat ronder en zachter van vorm. Mossen en algen klampen zich vast en als dank bekleden ze de stenen met een jas van groen fluweel. De koude harde stenen voelen zacht aan en warm en ze worden aaibaar maar de steen laat je niet binnen komen. Zeewier klampt zich vast met hun zuigmonden, het doet mij denken aan Ierland, waar de stranden ook veelal uit stenen bestonden en versierd werd door de zeewier. Alhoewel de soorten zeewier daar vele malen groter zijn. Kokkels en zeeslakjes zoeken hun weg om op de natte stenen te overleven, wachtend op de vloed. Hier en daar heeft de zee kuiltjes geschuurd in de stenen, waar het zoute water een vijvertje is vormt, de redding voor hele kleine zeekreeftjes en krabben. Een wachtruimte voor de volgende vloed voordat de zee hun weer mee voert de diepte in. Ze mogen schuilen maar de steen zal ze nooit binnen laten.
De Zee trekt zich terug en maakt zijn eigen tekening in dit landschap, iedere keer opnieuw zijn er andere bewegingen en laat het ook verschillende sporen achter. Sporen van die dag, dat uur en deze minuut. Bij terug komst is het soms alweer verandert of verdwenen. De tijdelijkheid is dat wat mij zo boeit, en niet alleen het zien van wat komt en gaat, het leven en de dood wat hier zo zichtbaar is. Het is ook het nemen en het omarmen van een moment. Het Wad is als een boek, leesbaar van dat wat er was, of dat wat er zich in het nu afspeelt. De vloedlijn is de volgende bladzijde, te lezen wat er soms was, aan gespoeld ligt het roerloos in een bewegelijke organische lijn. Een bladzijde vol met vogelveren, een vogel verleden van het verliezen van een kleed tot het verliezen van het leven. De losgelaten veren liggen als een feestslinger totdat alleen door de tijd heen hun stekelige pennen overblijven. Hier en daar heeft een vogel het niet gered en ligt roerloos tussen de veren en zal toegedekt worden zoals een veren deken. Vermengd met het aangevoerde zand en klei deeltjes om zacht en roerloos stilletjes te verdwijnen uit een bestaan.
Zoals er veel verdwijnt……zal het wad in de toekomst bestaansrecht hebben,…. Zullen wij als mens hier zuinig op kunnen zijn, de natuur zijn eigen beweging laten volgen , zullen wij als mensen terug kunnen schakelen en inderdaad zuiniger op de natuur zijn, en het voorrang kunnen geven door een stap terug te doen. Waarderen en nadenken over hoe wij zonder schade duurzamer kunnen worden. Met nieuwe technologieën waar de natuur voorrang krijgt. Het is een actueel punt waar men soms wakker van kan liggen maar voorlopig is dit het, deze dag, het nu, in dit moment.
Pauline Kick 