Het is het eind van de zomer, begin herfst. On my way hier in Friesland naar het Wad is goed bereikbaar, in een half uur sta ik aan de rand van de noordwestzijde van het Friese Wad. Ik ga onderweg om te onderzoeken welke invloed de koudere dagen hebben op het Wad. Mijn wandeling start bij Koehool en ik loop richting De Westhoek. Een mooi rustig gebied met brede beloopbare delen langs het Wad. De lucht is koeler en het landschap verandert ook hier op het Wad door de tijd heen. De kleuren in de lucht, hemelsblauwe luchten maken plaats voor vergrijsde luchten. Ook hier sterven planten in de kweldergebieden af, veranderen van een frisgroene kleur in herfstachtige roest -en okerkleuren. Langzaam versmelten de kwelders en het wad zich met elkaar, kleuren vinden elkaar terwijl de dagen afkoelen en het licht sneller verdwijnt probeert het Wad in zijn kleuren de warmte vast te houden.
Onderweg steken resten van verhouten plantendelen hun hoofd nog uit boven het waddenklei. Iedere vloed zal een aanslag zijn op het staande houden in de cadans van de golfslag. De blaadjes hebben zich al gewonnen gegeven en zijn verdwenen in de duisternis van de diepte. Losgeslagen delen liggen te wachten op de vloedlijn om mee terug te drijven naar andere nog te ontdekken plekken. Mooi in hun schoonheid en verval en ik kan niet laten om hier en daar toch iets mee te nemen van deze prachtige resten. Niet met een doel maar meer om te rijpen in mijn atelier, een proces van wachten totdat het gerijpt is om er misschien iets mee te doen.
Richting de Westhoek worden de aangroei van kwelders duidelijker zichtbaar. De velden vol met riet en distels steken in de zomer fel af als een gifgroen kleurveld tegen de sobere kleuren van het Wad, de klei en de flinterdunne waterlaagjes als een grijsblauw glazuur, De velden ontkomen niet aan de koelere dagen, ook hier veranderen groene velden in roestbruine velden en de bloei van riet en de distels zijn verandert in een wolk van zaadpluizen en langzaam komen langzaam los. Gedragen door de wind en soms drijvend in het water, zweven en drijven ze gewichtloos verder om ergens weer grond te vinden om een nieuwe plant te vormen. Het is de cyclus van de natuur die mij steeds weer verrast en gerust stelt. Het eeuwige ga weg en kom terug, Het omarmen en het loslaten. Het leven en de dood. Zonder elkaar kunnen ze niet.
Afgelopen zomer is de waddenklei het materiaal geworden wat ik gebruik in mijn werk, het geheugen van het landschap zit ook in het landschapsmateriaal. Het gevonden en verzamelde materiaal zal zeker ook een rol gaan spelen in mijn werk. Er ligt in de herfst ander materiaal als in de zomer, het is houtiger geworden in de loop van de zomer en ook dat gaat mee. Materiaal van het Wad als geheugen van het landschap, van dat moment, om te bewaren en te herinneren en het zal zijn nieuwe vorm krijgen in mijn atelier.
Pauline Kick 