De warmte is verdwenen en de dagen korten en worden steeds killer in de laatste herfstdagen. Grijzen nemen het over van de roestbruine en oker tinten op het Wad. Het Wad vergrijsd steeds meer met een ijsblauw glazuurlaagje zeewater als kleurveld. Palen doorbreken de horizontale vlakken en zijn duidelijk aanwezig. Doelloos lijken ze in deze stille wereld te staan als een soort zwijgende dwarsliggers in dit eindeloze landschap.
Toch zijn er vele details die juist nu opvallen, zeker na een aantal onstuimige nachten met hoge windsnelheden. De wind is verdwenen en het Wad ligt er roerloos bij maar kleine details herinneren aan de onstuimige golven die bulderend landinwaarts kwamen. Resten hebben achtergelaten van schuim, hun sporen hebben getrokken in het zand om die onstuimige nachten niet te laten vergeten. Maar op het Wad zijn sporen niet lang zichtbaar op het tussenland tussen eb en vloed. Terugkeren is vaak niet mogelijk, de volgende vloed wist alle oude sporen uit.
Golven welke bulderend en briesend een schuimlaag vormen en achterlaten. Het lijkt wel of de golven zich willen bewijzen dat de natuur zijn eigen kracht heeft. Het spoor van schuim blijft achter als een stille getuige op de vloedlijnen. Daar trekt het zijn eigen patroon en nu de wind is gaan liggen lijken het kleine schilderijtjes, neergeworpen op het strand, onwillekeurig. Drijvend in achtergebleven zeewater. Ze lijken de wedstrijd te willen winnen en soms voegt een stukje zee-sla een verrassend licht groene kwaststreek toe aan dit vrij monotone schilderwerk. Het is voor mij altijd de reden geweest om het juist niet na te schilderen, hoe kom je als schilder over deze schoonheid heen. Nee, ik bevries die momenten liever met mijn camera om niet te vergeten van dat wat ik zag. om te laten rijpen tot het moment waarop het zijn plek op gaat eisen.
Het schuim wat achterblijft vermengd zich met de onderlaag, de zeewier, takjes en zeesla worden bedekt met dunne laagjes schuim. Het lijkt alsof de bakker zijn taart heeft versierd. Of heeft die briesende wilde golf ook zijn zachte kant en laat het dat zien door een extra dunne versiering toe te voegen aan het tussenland. Voor even zichtbaar want met de volgende vloed is het weg, verdwenen, opgelost en meegenomen door het zoute zeewater. Voor even zichtbaar in het voorbijgaan, diepgegriefd in mijn geheugen om niet te vergeten.
De herfst brengt weer andere structuren aan in dit Wad landschap wat pas op valt als je langer hier door heen loopt. Uren door dit voor mij vertrouwde gebied loopt, zonder iemand tegen te komen, alleen met de stilte, op de roep van de vogels na en het zuigende geluid in de geulen van het terugtrekken van het water. Borrelt en zuigend veranderd de waddenklei, de poriën van de waddenklei zetten zich open en kleine gaatjes worden zichtbaar en trekken hun eigen spoor en laten een prachtig patroon achter.
Denkend aan de vaste en vertrouwde patronen die wij zelf hebben hoe moeilijk soms om dat los te laten. Let it go with the flow……… misschien brengt dat dezelfde verwondering en verrassing met zich mee.
Pauline Kick 